Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 05.03.1998
Użytkowanie: pies pilnujący i towarzyski
Klasyfikacja FCI: grupa 5 - szpice i psy ras pierwotnych, sekcja 4 - szpice europejskie. Bez prób pracy.
Krótki rys historyczny
Szpice niemieckie są potomkami psa torfowego epoki kamiennej Canis familiaris palustris Ruthimeyer oraz późniejszego "szpica z okresu domów na palach" i najstarszą rasą psów Europy Środkowej. Wiele innych ras wywodzi się od nich. W krajach nie niemieckojęzycznych szpice wilcze nazywane są Keeshond, a szpice miniaturowe Pomeranian.
Wrażenie ogólne
Szpice ujmują piękną okrywą włosową, sterczącą dzięki obfitemu podszerstkowi. Szczególną uwagę zwraca obfita, grzywiasta kryza wokół szyi i puszysty ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa z żywymi oczyma i małe, spiczaste, blisko siebie osadzone uszy nadają szpicowi charakterystyczny dla niego zuchwały wygląd.
Ważne proporcje
Stosunek wysokości w kłębie do długości psa wynosi 1:1.
Zachowanie i charakter
Szpic niemiecki jest zawsze czujny, żwawy, niezwykle przywiązany do swojego właściciela. Jest bardzo pojętny i łatwy do wychowania. Nieufność w stosunku do obcych i brak instynktu myśliwskiego predysponują go do roli idealnego stróża domu i podwórka. Nie jest ani bojaźliwy, ani agresywny. Jego zasadnicze cechy to niewrażliwość na warunki klimatyczne, masywność i długowieczność.
Głowa:
Mózgoczaszka średniej wielkości, oglądana od góry najszersza w części tylnej i zwęża się klinowato aż do czubka nosa. Stop: średnio zaznaczony, wyraźny, ale nie urwany.
Trzewioczaszka: Nos okrągły, mały, czysto czarny; ciemnobrązowy u wszystkich szpiców brunatnych.
Kufa: niezbyt długa, ani gruba (toporna), ani zbyt spiczasta, w dobrej proporcji do mózgoczaszki (u szpiców wilczych - keeshond, szpiców dużych i średnich ok. 2 : 3, u szpiców małych i miniaturowych - Pomeranian ok. 2:4. Wargi nie opadające, przylegające ciasno nie tworzą fałd w kącikach fafli. U szpiców wszelkich maści czarnopigmentowane, ale u brunatnych brązowe.
Szczęki/zęby: Szczęki normalnie rozwinięte, z pełnym zgryzem nożycowym z 42 zębami zgodnie ze wzorem zębowym. Górny rząd siekaczy sięga poza dolny bez szczeliny, a zęby w szczęce ustawione są pionowo. U małych i miniaturowych szpiców (pomeranian) tolerowany jest nieznaczny ubytek przedtrzonowców. U wszystkich szpiców dopuszczalny jest zgryz cęgowy.
Policzki łagodnie zaokrąglone, nie wystające.
Oczy: średniej wielkości, migdałowate, ustawione nieco ukośnie, ciemne. Powieki ciemnopigmentowane, u wszystkich szpiców brunatnych ciemnobrązowe.
Uszy: małe, ustawione stosunkowo blisko siebie, osadzone wysoko, trójkątne; noszone zawsze pionowo ze sztywnymi czubkami.
Szyja:
Średniej długości, osadzona szeroko na łopatkach, lekko wysklepiona na karku, bez podgardla, okryta grzywiastym kołnierzem włosów.
Tułów:
Linia górna profilu zaczyna się na czubku pionowo noszonych, sterczących uszu i łagodnym łukiem przechodzi w krótki, prosty grzbiet. Sylwetkę zaokrągla puszysty, powiewający ogon, pokrywający częściowo grzbiet.
Kłąb/grzbiet: Wysoki kłąb przechodzi nieznacznie w krótkie, proste, silne plecy.
Lędźwie: krótkie, szerokie i silne.
Zad: szeroki, krótki, nie opadający.
Klatka piersiowa: głęboka, dobrze wysklepiona, przedpiersie dobrze rozwinięte. Dolna linia profilu i brzuch: Klatka piersiowa sięgająca daleko, brzuch tylko średnio podciągnięty.
Ogon:
Wysoko osadzony, średniej długości, przy nasadzie zwinięty w górę i do przodu, ciasno przylegający do grzbietu, bardzo puszyście owłosiony. Dopuszczalna jest podwójna pętla na końcu ogona.
Kończyny:
Kończyny przednie: proste, raczej szeroko ustawione.
Łopatki: dobrze umięśnione i ciasno połączone z klatką piersiową; długie, ustawione skośnie do tyłu. Niemal tak samo długie ramię tworzy z łopatką kąt ok. 90°.
Łokcie: silne, przylegające do klatki piersiowej, nie skręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Przedramię: średniej długości, w stosunku do tułowia krępe i niemal proste, a bokach dobrze owłosione.
Śródręcze: silne, średniej długości, ustawione pod kątem ok. 90° do prostopadłej.
Stopy przednie możliwie małe, okrągłe, z dobrze do siebie przylegającymi i wysklepionymi palcami, tzw. stopy kocie. Pazury i poduszki stóp czarne, u szpiców brązowych ciemnobrązowe.
Kończyny tylne: bardzo silnie umięśnione i do stawu skokowego w bujnych portkach. Ustawione prosto i równolegle.
Udo/podudzie: mniej więcej równej długości.
Kolano: silne, tylko umiarkowanie kątowane, w ruchu nie skręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Śródstopie: średniej długości, bardzo silne i ustawione prostopadle do ziemi.
Stopy tylne możliwie małe, okrągłe, z dobrze do siebie przylegającymi i wysklepionymi palcami, tzw. stopy kocie i z mocnymi poduszkami. Pazury i poduszki możliwie ciemne.
Chód:
Szpice niemieckie poruszają się prosto, płynnie, sprężyście, z dobrym odbiciem. Skóra przylega ciasno do ciała, nie tworzy fałd.
Okrywa włosowa:
Włos Szpice niemieckie mają podwójną okrywę włosową: długie, proste, sterczące włosy okrywowe i krótki, gęsty, waciasty podszerstek. Głowa, uszy, przody kończyn i stopy mają włos krótki i gęsty (aksamitny), reszta ciała pokryta jest długim, bujnym włosem; włos nie jest falisty, ani kędzierzawy, ani kudłaty, na grzbiecie nie ma przedziałka. Szyję i łopatki pokrywa gęsta grzywa. Kończyny przednie z tyłu z obfitymi frędzlami, kończyny tylne od zadu do stawu skokowego ubrane w obszerne portki, ogon puszysty.
Umaszczenie:
a) szpic wilczy - keeshond: szary,
b) szpic duży: czarny, brązowy, biały,
c) szpic średni: czarny, brązowy, biały, pomarańczowy, szary, także innej maści,
d) szpic mały: czarny, brązowy, biały, pomarańczowy, szary, innej maści
e) szpic miniaturowy - pomeranian: czarny, brązowy, biały, pomarańczowy, szary, innej maści.
Szpic czarny: u czarno umaszczonego szpica zarówno podszerstek jak i skóra muszą być ciemno zabarwione, a maść psa musi być lakowo czarna, bez bieli lub innych znamion.
Szpic brunatny (brązowy) winien być równomiernie ciemnobrązowo ubarwiony.
Szpic biały ma mieć włos czysto biały, bez jakichkolwiek żółtawych nalotów, występujących szczególnie często na uszach.
Szpic pomarańczowy ma być maści równomiernie jednolitej w średnim odcieniu barwy.
Szpic szary (keeshond): srebrno-szary z czarnymi czubkami włosów. Kufa i uszy ciemno umaszczone; wokół oczu wyraźny rysunek z delikatnej, czarnej linii, biegnący ukośnie od zewnętrznego kąta oka do nasady ucha oraz z linii kreskowanych i cieniowań tworzących krótkie, lecz wyraziste brwi. Jasna grzywa i pierścień łopatek; kończyny przednie i tylne srebrno-szare bez czarnych znamion poniżej łokcia czy kolana, z wyjątkiem lekkiego kreskowania nad palcami, czubek ogona czarny, spód ogona i portki jasnosrebrno-szare.
Szpice innej maści: pod określeniem różnej maści znajdują się wszystkie odcienie, jak kremowy, kremowo-sable, pomarańczowo-sable, czarny podpalany i psy srokate. Srokate muszą mieć barwę zasadniczą białą; czarne, brązowe, szare i pomarańczowe plamy muszą być rozrzucone po całym ciele.
Wielkość i waga, wysokość w kłębie:
a) szpic wilczy (keeshond) 49 cm ± 6 cm,
b) szpic duży 46 cm ± 4 cm,
c) szpic średni 34 cm ± 4 cm,
d) szpic mały 26 cm ± 3 cm,
e) szpic miniaturowy 20 cm ± 2 cm.
(osobniki poniżej 18 cm są niepożądane).
Waga: Każda wielkość musi mieć odpowiednią do niej wagę.
Błędy:
Każde odchylenie od wymienionych wyżej punktów musi być uznawane za błąd, którego ocena jest wprost proporcjonalna do stopnia odchylenia.
Poważne błędy:
- błędy w budowie,
- zbyt płaska głowa, wyraźnie jabłkowata,
- nos, fafle, powieki barwy mięsnej,
- braki w uzębieniu u szpiców wilczych (keeshond), szpiców dużych i średnich,
- oczy zbyt duże lub za jasne, oczy wypukłe,
- błędy w aparacie ruchu,
- u szpiców wilczych braki rysunku pyska.
Błędy wykluczające:
- nie zamknięte ciemiączko,
- przodo- lub tyłozgryz,
- ektropium lub entropium,
- obwisłe uszy,
- wyraźne białe plamy u wszystkich innych szpiców niż białe.
Uwaga: Psy muszą mieć dwa w pełni wykształcone jądra, znajdujące się całkowicie w mosznie.
W 1817 roku Cieszyn pod względem zabytkowym był miastem dosyć marnym, o tyle w XIX wieku miasto rozbudowało się dzięki kontaktom ze stolicą Austrowęgier Wiedniem. Dzięki poczynionym wtedy inwestycjom zyskał miano „Małego Wiednia”. A ponadto faktem jest, że już wcześniej zdarzyło mu się zastępować naddunajskie miasto w roli stolicy cesarstwa austriackiego!
Stało się tak z potrzeby chwili. W 1805 roku, gdy wizja zajęcia Wiednia przez Napoleona Bonaparte stawała się coraz bardziej realna, cesarz Franciszek I wraz z dworem i urzędami centralnymi ewakuował się do Cieszyna. Odtąd miasto nad Olzą było de facto stolicą całej monarchii. Tym bardziej, że Wiedeń rzeczywiście wpadł w ręce Francuzów. Cieszyn nie był tak „pojemny”, by przyjąć wszystkich dostojników – dlatego np. cesarzówna Maria Ludwika musiała zamieszkać w pobliskim Skoczowie. Dopiero 26 grudnia 1805 roku, po zawarciu traktatu pokojowego w Preszburgu (Bratysławie), Wiedeń został zwrócony Habsburgom i cesarz mógł udać się do właściwej stolicy.
Zapraszając do naszej hodowli "Mały Wiedeń" zapraszamy również do zwiedzenia zabytkowego miasta Cieszyna z pięknymi atrakcjami, takimi jak: wspaniałe zabytki oraz legendy co krok związane z prawdziwą historią naszego miasta.
/Kliknij na zdjęcie, by zobaczyć powiększenie/